Każda osoba będąca obywatelem państwa członkowskiego jest też obywatelem Unii Europejskiej.

Status ten daje Państwu podstawowe i indywidualne prawo swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w prawie wspólnotowym.

Prawo wspólnotowe stanowi, że każdy obywatel Unii, który legalnie zamieszkuje w przyjmującym państwie członkowskim przez nieprzerwany[1] okres pięciu lat, ma prawo stałego pobytu w tym państwie.

Korzystanie z prawa stałego pobytu przez obywateli Unii, którzy zdecydowali się osiedlić w przyjmującym państwie członkowskim, wzmacnia poczucie obywatelstwa Unii i stanowi kluczowy element promowania spójności społecznej, która jest jednym z podstawowych celów Unii.

Aby prawo stałego pobytu stanowiło rzeczywisty mechanizm integracji w społeczeństwie przyjmującego państwa członkowskiego, w którym obywatel Unii zamieszkuje, nie powinno ono podlegać żadnym warunkom od momentu, kiedy zostało przyznane.

Dowodem posiadania prawa stałego pobytu jest dokument poświadczający pobyt stały, który wydaje się na podstawie wniosku, po zweryfikowaniu długości pobytu.

Ciągłość pobytu może zostać poświadczona dowodami wszelkiego rodzaju stosowanymi w przyjmującym państwie członkowskim.

Dokument poświadczający prawo stałego pobytu jest wydawany bezterminowo w jak najkrótszym czasie.

Państwa prawo stałego pobytu może być ograniczone jedynie ze względu na zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego. W celu uzyskania dalszych informacji na ten temat należy zapoznać się z treścią odpowiedniej broszury informacyjnej.

INNE PRAWA

Jeśli posiadają Państwo prawo stałego pobytu, zgodnie z prawem wspólnotowym powinni Państwo być traktowani na równi z obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego w zakresie ustanowionym w prawie wspólnotowym, chyba że istnieje wyraźne odstępstwo od tej zasady.

 

CO TRZEBA WIEDZIEĆ

Władze krajowe nie mogą:

• wymagać od Państwa złożenia wniosku o wydanie dokumentu poświadczającego pobyt stały ani
• prosić o przedstawienie innych dokumentów niż opisane powyżej, np. dowodów na potwierdzenie możliwości samodzielnego utrzymania się, biletów podróżnych, świadectwa pracy, odcinków wypłaty, wyciągów bankowych, dokumentów potwierdzających posiadanie zakwaterowania, środków utrzymania, zaświadczeń lekarskich itp.

Powyższe zasady pozostają bez uszczerbku dla wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych ustanowionych przez przyjmujące państwo członkowskie, które byłyby mniej restrykcyjne.

 

TEKSTY REFERENCYJNE

• Dyrektywa 2004/38/WE, Dziennik Urzędowy L 158 z 30 kwietnia 2004 r.

Należy wiedzieć, że jeśli przyjmujące państwo członkowskie nie dokona transpozycji przepisów dyrektywy w odpowiedni sposób lub we właściwym czasie, przepisy te stosuje się bezpośrednio. W związku z tym można powołać się na przepisy dyrektywy względem wszelkiego prawa krajowego, które nie jest z nimi zgodne.